Toen ik vanochtend uit het raam keek, zag ik alles buiten bedekt met een flinterdun wit laagje. Geen sneeuw, maar bevroren mist van afgelopen dagen... Zo sprookjesachtig mooi!!!
Later, toen ik met mijn wandelmaatje Kees aan het lopen was door deze witte stilte, heb ik vanaf een bruggetje een paar foto's kunnen maken die ik hier heb toegevoegd.
Ik moest toen denken aan een van mijn favoriete gedichten: Winterstilte...
WINTERSTILTE
De grond is wit, de nevel wit,
De wolken, waar nog sneeuw in zit,
Zijn wit, dat zacht vergrijzelt.
Het fijngetakt geboomte zit
Met witte rijp beijzeld.
De wind houdt zich behoedzaam stil,
Dat niet het minste takgetril
't Kristallen kunstwerk breke,
De klank zelfs van mijn schreden wil
Zich in de sneeuw versteken.
De grond is wit, de nevel wit,
Wat zwijgend toverland is dit?
Wat hemel loop ik onder?
Ik vouw de handen en aanbid
Dit grootse, stille wonder.
Jacqueline van der Waals
Geen opmerkingen:
Een reactie posten