Judy's Dutch Corner: Met Piet in het verschiet...

Toen ik een jaar of 8 was, kwamen Sinterklaas en zijn pieten bij ons op school. Wat een eer, dacht ik, dat deze belangrijke man zomaar bij ons wilde zijn. Nu, meer dan 30 jaar later herinner ik me zelfs nog een paar dingen...

Ik weet nog dat we tijdens de les ineens naar de hoofdingang van de school moesten omdat de Sint kwam. Maar eh... niks geen boot of paard...

Hij kwam gewoon met een bakfiets.
Zelf snapte ik al die ophef niet over boot, paard enz, want het leek me vrij logisch dat je alleen op deze manier...in hartje Amsterdam bij de school kon komen. Best slim van die Sint...

Terug in het lokaal. Ik weet nog dat we allemaal in een kringetje zat
en (ik heb nog steeds een hekel aan die stomme 'pedagogische kringetjes'!), dat ik aan de kant van de deur zat, met mijn gezicht schuin naar het raam en... ik links van een van de pieten zat. O...o... wat was dat spannend. Ik wás al een heel stil meisje, maar toen nog meer. Ik kan me in ieder geval niet herinneren dat ik wat gezegd had.

Wel weet ik nog heel goed dat ik naar zijn handen heb zitten staren. Er klopte namelijk iets niet: dat hij handschoenen aanhad met die kou buiten, was begrijpelijk, maar binnen...??? En... ik keek nog eens... en nog eens... beetje dichterbij, maar niet dat het opvalt... Maar het was echt waar: de handschoenen waren anders! Ja, de ene net even wat donkerder dan de ander. En zelfs het stofje was anders... Heel boeiend vond ik dat toen.

Later die les, ging de Sint naar andere klasjes toe maar er bleven pieten bij ons. En die haalden allemaal geintjes uit... Het was heel gezellig met de pieten!

Veel later, in Portugal, vierden we ook Sinterklaas. We probeerden gedichtjes te maken maar dat is best lastig als je tweetalig werd opgevoed. Mijn moeder, ja die kon er wat van. Nou, je herkende haar handschrift natuurlijk en dan was het sport om het kado te openen zonder dat gedicht voor te hoeven lezen... Ik heb altijd geweten: die Sint en mijn moeder... dat waren 2 handen op 1 buik...

Terug in Nederland moest ik voor de jeugdgroep een kadootje kopen, een gedicht schrijven en... een surprise maken... Surprise???????? Toen ik uitleg vroeg, wist niemand me te vertellen wat dat nou was. Zo moeilijk is dat toch niet? Gewoon een kado inpakken in iets wat er totaal niks mee te maken hoeft te hebben. De enige die wel wat vertelde zei dat het bijvoorbeeld in een ballon met papier marche gestopt moest worden. Eén keer raden waar mijn surprise uit bestond... ja? Heel goed!!!

Op die pakjesavond deed ik ineens veeeeeeeel meer ideetjes op. Grrr... Veel leukere, want ik heb een hekel aan papier marche... Bah... Had ik toen Pinterest maar gehad... helaas...

Maar wat krijgen we nou? Nu, vele pakjesavonden verder... wordt dit spannende, leuke en gezellige Sinterklaasfeest ineens een icoon voor slavernij en verschieten de pieten ineens van kleur!
Een doodgewone Nederlandse folklore (we hebben al zo weinig over) staat nu ter discussie!! Zooooooo vreselijk jammer!!!

Iedereen snapt toch dat de pieten zwart zijn vanwege die smerige schoorstenen? Dat zie je toch bij Mary Poppins toch ook? Dat Sinterklaas zo spierwit blijft, daar denkt toch niemand over na?? En dat Sint Nicolaas uit Turkije kwam en ze in Spanje nog nooit van hem gehoord hebben, daar staat ook niemand bij stil...

Maar... wat ik veel erger vind dan al die ophef, is dat er blijkbaar mensen in ons land wonen die de slavernij van dichtbij hebben meegemaakt! Dat mensen (internationaal) roepen dat ons sinterklaasfeest de slavernij bagatelliseert, is voor mij een teken van iets heel ergs: ze voelen zich niet gehoord, er is niet genoeg ruimte in onze samenleving voor vreselijke dingen die ze hebben meegemaakt!!!
Als je daar over nadenkt, dan is dat toch afschuwelijk???

Terug naar ons sinterklaasfeest:
Laten we de feestvreugde niet minder worden door deze hele discussie en lekker genieten van onze traditionele Sinterklaasfeest. Maar... laten we ook eens bij onszelf te raden gaan over wat mensen om ons heen wellicht hebben meegemaakt. Laten we voor hen openstaan, vóórdat we keihard roepen dat de Pieten gewoon zwart moeten blijven. Hoeveel weet jij van je buurmans cultuur en gewoontes?? Wat eis jij van hén??

Een gedichtje (van J. Scholz Mainz):