Een aantal jaren terug, toen ik op een middelbare school in Amsterdam lesgaf, heb ik met kerst mijn goede wil getoond en heb ik daarmee bijna een enorme flater begaan...
Leerlingen en collega's zouden met kerst optreden voor het voltallige schoolpersoneel en alle klassen.
Ik kreeg te horen van de zangoefeningen en ben daar dus toen ook naartoe gegaan. Heel leuk was het om mee te maken hoe de meesten totaal geen noten konden lezen maar wel hun uiterste best deden om de meerstemmige kerstmuziek uit te dragen. Heerlijk!
De docente muziek (Petra) begeleide hen op de piano. Een andere collega zou dit met de gitaar begeleiden (Peter), maar om een of andere reden was die er niet. Ziek of zo.
Dus bood ik aan om te mee te spelen, want ik speelde namelijk al vanaf mijn 14e en had al diverse groepen muzikaal begeleid. Dat ik geen prof ben en het al fijn vind als ik met extra akkoorden tussendoor de muziek op kan leuken, is een gegeven. Dus dat had ik ook gezegd: ik moet even flink oefenen maar ik kom er zeker wel uit en kan prima begeleiden.
Zo gezegd, zo gedaan. Bij het volgende oefenmoment had ik mijn gitaar bij me en probeerde ik zo goed mogelijk de club op te vrolijken. Dat was iets lastiger dan verwacht, dus heb ik extra geoefend met de pianiste. Ik vond het uiteindelijke resultaat geen conservatorium-niveau, maar dat mocht de pret niet drukken. Beter dan niks en de piano met de stemmen overstemmen toch wel, dacht ik bij mezelf...
Vlak voor de dag van de uitvoering kreeg ik te horen dat Peter, die op de gitaar zou begeleiden, er weer was. Mooi, dacht ik, geef ik hem lekker zijn baantje terug en kan ik lekker genieten...
En dat was maar goed ook. Want... vlak voordat we met z'n alleen naar de aula een plekje op moesten gaan zoeken, hoorde ik dat de zangers op het podium achter het gordijn aan het oefenen waren... Maar wat schetste mijn verbazing? Zo te horen had er blijkbaar niet alleen een zanggroep geoefend... maar ook een volledige band! Ja hoor!!!!
Even later kroop ik ook op een stoel. Letterlijk en figuurlijk. Ik heb wel genoten, want de muziek was prachtig! Maar... ik voelde me die middag steeds kleiner worden...
Dat het kennelijk zo was gelopen, had ik deels te danken aan mijzelf: ik had beter even verder door moeten vragen. Maar blijkbaar had ook Petra niet begrepen dat ik ook serieus was over het meespelen buiten de oefeningen om...
Toch heeft het heel veel jaren geduurd voordat ik bepaalde kerstliedjes kon horen zonder in een hoekje te willen wegkruipen...
Afijn. Gelukkig had ik ze vooraf horen oefenen... Ik moet er niet aan denken wat er zou zijn gebeurd als ik wel met mijn gitaar op het podium had plaatsgenomen... Uiteindelijk ben ik voor een grote blunder behoed en zit de kans er zelfs nog in dat helemaal niemand dit te weten is gekomen...
Dus eh... niet doorvertellen hè? Sttttt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten