Onlangs heb ik een blog gepost over het naaldenboekje dat ik genaaid had. Als je daarin omlaag scrolt, zie je dat er met het overgebleven stof ook een naai-etui gemaakt kon worden.
Maar wat moet ik nou met een naai-etui??????
Nee, dan is een mapje waar medicatie en pleisters ed die ik altijd mee heb, vééél handiger, toch? Bij deze dus...
Eind 2015 wilde ik eens wat meer ervaring opdoen met naaien. Dan moet je natuurlijk met iets kleins beginnen, nietwaar? Bijvoorbeeld dit, wat ik noem: naaldenboekje. Gewoon een kant-en-en-klaar naaipakketje bij de Action. Eenvoudig, niet te duur en geen gedoe met lapjes kopen...
Zo gezegd, zo gedaan. En toen had ik dit naaldenboekje af en kon ik eindelijk mijn losse naalden, niet alleen opbergen, maar ook nog eens sorteren. Nou, daar wordt een mens zoals ik héééééél gelukkig van.
Als ik nu terugkijk op wat ik toen had gekozen als brugpiepertje van 11/12 jaar oud: een paardenhoofd met daaromheen een bladerkrans, dan sta ik er versteld van dat ik daar überhaupt toestemming voor kreeg: wát een monnikenwerk voor zo'n jonge onervaren meid. Al kan het ook zo zijn geweest dat het me sterk werd afgeraden, want zo eigenwijs was ik toen wel, geloof ik... hihihi...
Kijk eens hoe gezellig deze roze Januari-tintjes zijn? En dan nog een tweetal kussentjes zonder de kamer tè roze te maken en manlief niet meer thuis durft te komen. En zie je ook hoe mooi onze lieve Milly erbij past? 
Nou ja, de volgorde was eventjes anders: eerst een super mooie kaars gekocht, toen die in een schaaltje met wat decoratiezand en wat reukloze potpourri gezet, even wat roze onderzettertjes gehaakt (patroontje), toen nog even eentje met een Tunische steek gehaakt en pas daarna zag ik dat de kussentjes een beetje saai waren.
