Pootje van Milly

Miaaaaaaauw!

Wat moet ik vertellen dan?
     Nou, gewoon, wie je bent en hoe je hier terecht bent gekomen en zo…

Oké, maar wie leest dat dan?
     Iedereeen die kan lezen.

Wiaaaaaauw… dat zijn veel mensen… Zal ik dan vertellen dat ik laatst bijna dood was?

     Oei, dat is wel heel erg heftig om gelijk mee te beginnen. 
     Waarom begin je niet gewoon bij het begin, hoe wij elkaar in het asiel ontmoetten?

O ja, beterrrrrr… Moet ik dan ook vertellen van die huisuitzetting dan? Dat was niet zo leuk… En van mijn vriendje Jesse? En mijn lieve oppassers? En van mijn penvriendin Lotte?
     Wat jij wilt, lieverd… 

     Maar, weet je nog wel waarom ik je gevraagd heb om je verhaal op te schrijven?

Jazeker: omdat ik nu een jaar hier woon en het heel erg naar mijn zin heb hier…
     Haha… nou dat is mooi om te horen. 
     Ik ben benieuwd wat je met ons wilt delen...

Asiel

Hallo, ik heet Milly. Zo heb ik niet altijd geheten maar deze naam gaf iemand van het asiel mij en ik vind dat wel een mooie naam. Hoe mijn vorige baasjes mij hadden genoemd, kan ik me niet meer herinneren. Ik woonde toen in een groot huis met een mooie tuin. Ja, dat klinkt super gaaf, maar dat was het voor mij niet echt hoor. 

Toen ik ongeveer anderhalf jaar oud was (ik ben nu zo’n 2,5) kwam er een deurwaarder die mij ineens meenam. Dat was doodeng, maar ik had ondertussen al zo weinig te eten gekregen dan ik het allang best vond als ik maar brokjes kreeg. 

Hé, even tussendoor: als je op de foto's klikt, dan zie je de datum van de foto en wat het moet voorstellen...

En toen kwam ik bij het asiel. Nou ja, hun naam “dierenzorg” past beter bij ze, want er werd echt goed en lief voor mij gezorgd. Dat er andere katten bij waren, was wat minder, maar ik probeerde met iedereen vrienden te blijven. Later ben ik mijn grootste vriend Disney uit het oog verloren. Dat is wel jammer. Hij had ook honger gehad en zodoende begrepen wij elkaar. 

(zie foto van het whiteboard, dan begrijp je waarom hij zo'n grote vriend van mij was... miauw!)

Vuurwerk

Op 28 december 2017 kwamen mijn huidige baasjes op bezoek. Het was van beide kanten echt liefde op t eerste gezicht en zodoende werd ik gelijk geadopteerd. 

Ik mocht alleen pas na oud & nieuw met ze mee, want het asiel wilde dat niet eerder toelaten, uit voorzorg voor het vuurwerk. Wisten zij veel dat ik gek op vuurwerk ben en ik afgelopen oud&nieuw gewoon in de vensterbank heb staan kijken en om 1 uur 's nachts zelfs het balkon op wilde? Nou ja, dat konden ze ook niet weten. Wist je trouwens dat er zelfs vuurwerktherapie was om katten die panisch worden, goed te begeleiden? En dat ze anders antidepressiva krijgen om die verschrikkelijke nacht te kunnen overleven? Hahaha… wat een watjes… Vuurwerk is prachtig, man! 

Miaaaaauuuuwww!! 

Buikoperatie

Afijn, dus dat vuurwerk zou een peuleschilletje zijn geweest, zij het niet dat ik een flinke buikwond had. Niemand had die opgemerkt! Ik had dat zelf opengelikt omdat ik zo gestressd was geweest voordat ik bij t asiel kwam. Dus ben ik op 4 januari 2018 ook nog eens geopereerd.

Thuis

Na heel wat heen en weer gereis tussen het asiel en de dierenarts, kwam ik op 12 januari eindelijk hier thuis. Weliswaar nog met een antibioticakuur en een kapje op. Dat kapje was wel vervelend maar, ach, er zijn ergere dingen. En later hoorde ik dat mijn Zeeuwse overgrootmoeder ook met zoiets heeft rondgelopen, dus het zal wel. Alleen moest ik het zonder die achteruitkijkspiegeltjes doen, die zij dus wel had…

Buiten spelen

En na een hele tijd werd het lente en mocht ik het balkon op. Maar niet voordat mijn baasjes gattengaas dat ze bij Zooplus hadden besteld, hadden gespannen. Ik heb wel gemerkt dat je daar echt niet doorheen bijt en erin klimmen lukt ook niet omdat het een beetje meerekt. Wel heb ik ontdekt dat als ik er voorzichtig in ga hangen, ik wel over de railing kan lopen… Dan kan ik makkelijk gluren bij de buren… miaaauuwww… 

Ik geniet er altijd van om buiten te kijken wat er allemaal beneden gebeurt. Dit mocht ook van mijn lieve vakantie-oppasser Jesse. En als Mariska weer eens komt oppassen, krijg ik ook nog extra snoepjes… heeeeerlijk… Onlangs mocht ik 3 maanden niet op het balkon wegens renovatiewerkzaamheden. Ik ben blij dat dat nu voorbij is. Laatst mocht ik zelfs even in de sneeuw lopen. Gaaf was dat… Ons balkon was gewoon ineens helemaal wit!

Spelen met eten

Mijn baasjes zijn heel creatief. Vooral in het begin, toen ik nog honger had en alles opschrok wat ik tegenkwam (ook draadjes, elastiekjes en zelfs kipkerrie hihi miaaauw). Toen verstopten ze mijn brokjes door de hele kamer (dan zeiden ze ”Milly, ga maar zoeken!”) of in een doos met allemaal wc-rolletjes. Ja joh, ik kreeg een hele nieuwe opvoeding. Wat ik wel mocht en wat niet en wanneer ik iets kreeg. Weet je, als ik mijn nageltjes laat knippen, ook al is het er maar eentje, dan krijg ik altijd een snoepje! Lief,hé?

Afijn, het duurde even voor ik doorhad dat ik op de trap moest zitten als ik iets had gedaan wat niet mocht maar nu zit ik er bijna nooit meer omdat ik heel goed weet wat mag en wat niet mag: al kan ik echt wel heel erg dom en zielig kijken en net doen of ik het niet snap… hihihi… miaaaauw…

Speeltjes

Ik ben een blije poes. Ik ben blij met brokjes, ik ben blij met aandacht en ik ben blij met hele eenvoudige speeltjes. Al dat dure spul, vooral met belletjes erin hoef ik niet. Nee, geef mij maar gewoon een doos, wat oude pantoffels, elastiekjes, stuiterballetjes (sorry, buurtjes) en mijn meest recente speeltje: ijzerdraadjes... Fantástisch!!! Vooral als mijn baasjes het weggooien en ik er achteraan mag vliegen...  En soms laat ik mijn baasjes gigantisch schrikken door uit de doos weg te schieten als ze voorbij lopen, maar niet zonder langs de zijflappen te schrapen... Hihihi... miaaaauuuww!!

Bijna dood

Eind november 2018 kreeg ik ineens steeds meer moeite met ademhalen. Het lukte gewoon niet. Toen ik het had opgegeven, dacht ik een stil plekje op te zoeken om stilletjes te kunnen sterven. Zo doenwij katten dat het liefst. Maar juist toen ik niet meer wilde, werd ik in een vervoerbox op gesloten en naar de dierenarts meegenomen die heel veel vocht bij mijn hartje heeft weggehaald. 

De volgende dag verhuisde ik weer, maar nu naar Hugo verwijskliniek in Zwanenburg. Daar werd ik 24uur bewaakt, kreeg ik extra warmte en zuurstof (die ik bij de dierenarts ook kreeg, maar 's nachts was er niemand bij) en werd er later die dag een hartecho gemaakt waaruit bleek dat ik HCM heb, ofwel een verdikte hartspier... 

Later, toen ik alweer thuis was hoorde ik dat de dierenarts had mijn baasjes opgebeld dat ik die eerste nacht niet zou overleven. Nou, ik geef niet zomaar op, hoor! Helemaal niet nadat mijn baasjes zoveel moeite hebben gedaan voor me en na die paar vreselijke nachten waarin ze regelmatig bij mij waren komen kijken en dus zelf ook weinig slaap kregen... Ik begrijp heel goed dat zo'n telefoontje heel erg hard aankomt. Helemaal omdat we geen afscheid van elkaar hebben kunnen nemen: ik was zo benauwd dat de arts niet eens een tweede foto kon maken en mij gelijk in een zuurstofkooi hebben gezet...

(Bijna) gezond

Nou, achteraf ben ik dolgelukkig dat ze dat hebben gedaan want, nu blijkt dat ik een verdikte hartspier heb en daardoor vocht vasthoud. Met dagelijkse pilletjes voel ik me weer kip- eh… kat-lekker. Ik kan alles weer, zelfs rennen en springen. Heerlijk!

Misschien schrijf ik later nog een andere blog over mijn hartkwaal HCM met wat meer informatie over wat dat nou precies is en wat tips voor het geven van de pilletjes (wat ik echt super leuk vind!). Want ik ben nu een heuse hartpatiënt… een ervaringsdeskundige.

Het zijn een paar hele zware dagen geweest, maar… ik ben er nog. Of zal ik zeggen:

Ik ben er weer!?

Dus voor nu: dit is mijn verhaal in vogelvlucht… Miaaauuuwww…

     Wauw, dank je, Milly, dat je dit met ons wilde delen!

LINKEN:

Onze Milly heeft HCM (deel 1: wat is dat?) incl interessante linken!
Onze Milly heeft HCM (deel 2: checklist HCM-katten) incl interessante linken!