Judy's Dutch Corner: Gitaar

Al lange tijd hangt mijn gitaar boven de trap met een heuse cowboyhoed aan de kop. Niet omdat ik niet graag meer speel, maar gewoon... eh... er zijn zoveel andere dingen die ik leuk vind.

Toen ik een jaar of 14 was, leerde ik mijzelf de gitaarakkoorden spelen. Tokkelen lukte me niet zo...
Destijds frustreerde het mijn pianolerares ook al dat ik niet zo snel was... Toen ik al een tijd speelde en diverse variaties kon bedenken op liedjes, leerde mijn vriendin Rietje mij een tweetal walsjes. Tja, ik heb de noten ook, maar dat is mij te ingewikkeld. Op de piano...ok, maar op de gitaar... Pffft... Maar... gewoon nadoen? Geen enkel probleem! Oefenen, oefenen en oefenen? Ook geen probleem. Later heb ik geprobeerd eens vanaf het begin te beginnen om de noten op de snaren te tokkelen, maar dat heeft maar kort geduurd. Gek zoiets. Terwijl, als ik gitaarmuziek hoor, vooral met meerdere gitaren tegelijk, dan kan ik helemaal emotioneel worden. Dat raakt me gewoon.

Zo kan ik ook onwijs genieten van concerten van de Portugese Fado-zangeres Mariza (zie hier voor een eerdere post van mij). Niet alleen wegens haar schitterende stem maar ook vanwege de gitaarmuziek (Mariza: ó gente da minha terra - o mensen van mijn land, zie ook mijn YouTubekanaal). Al is de muziek van de percussie in Barco Negro (donkere boot) ook zeer meeslepend... (hier laat ze een beetje van haar Mozambikaanse achtergrond zien, alsook in haar lied over haar zwarte oma: minha avó). Je ziet het: ik ben grote fan van Mariza: zij speelt gewoon met haar stem, de instrumenten en het publiek, zonder de traditionele Portugese Fado aan te tasten...

Terug naar de gitaar: laatst attendeerde Richard mij op de 66-jarige Nederlandse gitarist Harry Sacksioni. Geweldig!!! Dit is echt schitterend hoe hij dat doet! Wauw!! (zie hieronder voor meer linken over deze gitarist). Maar ja, dat al dit getokkel ook gevolgen heeft voor je gezondheid, blijkt wel uit een interview waar hij zelfs aangeeft een voetbalcarrière op zij te hebben gezet voor hetgeen wat hij het liefst doet: optreden met zijn gitaar...

In mijn tienertijd nam ik ook mijn eigen gitaar overal mee naar toe. Hij heeft zelfs boven de 45 graden te verduren gehad als we weer eens met de auto op vakantie gingen in de uiteraard airco-loze tijdperk... De barsten ervan staan in de lak. Ook is de hals wel eens gebroken (pal bij de klankkast en alleen het achterste gedeelte, wat wel mazzel was). Mijn vader heeft het toen netjes verstevigd door er een blokje tegenaan te schroeven...

Een jaartje of 2 terug heb ik op deze Spaanse (akoestische) gitaar weer eens zwarte snaren gezet. Die vind ik er het mooiste bij staan, al vond die meneer in de muziekwinkel dat maar raar... Ooit heb ik er zelfs metaalsnaren op gehad. Foute boel natuurlijk, maar dat was wel handig om voor grote groepen te spelen. Een kennis leende mij soms zijn 12-snarige gitaar. Wauw dat was zooooooo gaaf. Wat een geluid! Ooit heb ik zelfs een elektrische gitaar in mijn handen gehad, maar, ondanks dat het natuurlijk wel heel erg stoer voelde, wist het mij kennelijk niet te boeien...

Dus, ga jij nu maar weer je eigen ding doen, want ik ga weer luisteren, kijken en de wereld om mij heen vergeten... O nee, ik weet het nóg beter gemaakt: zal ik gewoon maar weer eens mijn gitaar pakken? En dat terwijl mijn piano net weer gestemd is... Tja, soms kan het leven raar lopen, nietwaar? 😉

------------------------------------
Meer over Harry Sacksioni:

Website van Harry Sacksioni (waar ook het boek over zijn gitaarmethode te verkrijgen is)

Samen met Herman van Veen: Ode aan Harry Sacksioni ter ere van de viering van zijn 60e verjaardag in Carré (19-10-2010)