Danny Boy (O'Cahans Lament)

Ooit eens prachtige muziek gehoord? Nou dit is er zeker eentje.. De eerst gegeven titel is O'Cahans Lament, ofwel: O'Cahans Klaagzang. Nu is het meer bekend als "Danny Boy" (deze link is niet de originele song maar wel mooi - andere versies onderaan deze blogpost).

Oh Danny boy the pipes the pipes are calling

From glen to glen and down the mountain side

The summer's gone and all the flowers dying

'Tis you 'tis you must go and I must bide

But come ye back when summer's in the meadow

Or when the valley's hushed and white with snow

'Tis I'll be here in sunshine or in shadow

Oh Danny boy oh Danny boy I love you so

But when ye come and all the roses falling

And I am dead as dead I well may be

Go out and find the place where I am lying

And kneel and say an ave there for me

And I will hear tho' soft you tread above me

And then my grave will warm and sweeter be

For you shall bend and tell me that you love me

And I will sleep in peace until you come to me

Songwriters: Frederick E. Weatherly

Het boek "Ver van Huis" van Charles Martin beschrijft heel mooi de geschiedenis van dit lied. Ik heb stukken uit het boek gehaald om deze beschrijving voor jou leesbaar te maken (blz. 101-103). Weer zo'n herkenbaar verhaal: niemand weet wie de originele schrijver is, ondanks dat het in meerdere continenten gezongen is en uiteindelijk gaat iemand er met de buit vandoor...

Context van het verhaal uit het boek: 

Een gitarist praat met zijn vader over een melodie die hij sinds het overlijden van zijn vrouw zingt. Hij trekt zich dan terug tussen de espen op de berg waar ze woonden en zingt dit lied. Als zijn zoon een keer vraagt wat het eigenlijk voor lied is, legt zijn vader uit dat het een lied is die zijn vrouw graag hoorde en dat hij zo aan haar kan denken zonder in te storten. Later gebruiken vader en zoon dit lied om samen hun vrouw/moeder te gedenken...

Afijn. Lees het zelf maar hieronder:

HET VERHAAL ACHTER DANNY BOY...

“Als we thuiskwamen, laadde mijn vader de auto uit en maakte hij vervolgens een lange wandeling onder de espen door. Na een paar minuten hoorde ik zijn stem in de verte galmen. Hij zong altijd hetzelfde nummer. Hoewel mijn oren de melodie hoorden en mijn hersenen de woorden begrepen, werd mijn hart nog het meest door zijn stem geraakt. Het was een klaagzang. Een nummer over verlies. Ik denk dat mijn vader het zo oprecht kon zingen, omdat hij zo veel emotionele pijn voelde. 

Toen hij op een avond met rode vochtige ogen terugkwam, vroeg ik: ‘Pap, welk nummer zing je daarboven eigenlijk altijd?'
(…) Mijn vader was een paar minuten stil. 

'Ergens in de zestiende of zeventiende eeuw,' begon hij, 'schreef een blinde harpist die O'Cahan heette dat nummer. Tweehonderd jaar later speelde een rondreizende violist het op een avond in de straten van Engeland. De naam van de violist is niet in de geschiedenisboeken opgenomen, maar een muziekverzamelaar met de naam Jane Ross hoorde het, schreef het nummer op en gaf het uit. Hij noemde het O'Cahans Klaagzang. 

Het nummer lag een tijdje te verstoffen, tot een groep die Weatherly heette uit Engeland vertrok en in deze bergen naar zilver kwam zoeken.’ (…) ‘De meeste, of misschien wel alle zilverzoekers, kwamen naar het gebied waar wij nu zitten, dus ik kan me zo voorstellen dat wat vervolgens gebeurde iets met deze bergen te maken had. (…)’ 

‘Hier wordt het verhaal wat ingewikkeld, maar een Iers-Amerikaanse vrouw, Jess Weatherly, speelde het nummer voor haar zwager Fred, die ook wel eens zijn eigen liedjes schreef. Later bleek dat hij in zijn leven zo’n vijftienhonderd nummers geschreven en uitgebracht had. Hij had een paar jaar daarvoor een nummer geschreven, maar had nooit een melodie gevonden die goed bij zijn tekst paste. In 1911 of 1912 speelde Jess die melodie voor Fred. Hij paste zijn tekst aan en bracht het nummer dat je mij net hoorde zingen uit.’ 

‘Ik weet misschien niet alles over muziek, maar als je het mij vraagt, is het de beste ballad die iemand ooit geschreven   heeft. In het verloop van de melodie gebeurt iets wat diep tot ons doordringt. Het nummer werd gezongen op de begrafenis van president Kennedy en is door iedereen, van Judy Garland tot Bing Crosby en de Man in Black gecoverd.' (…) ‘Elvis zei dat hij dacht dat het door een hogere macht geschreven was en vroeg of het op zijn begrafenis gespeeld kon worden.’ 

(…) Op de avond dat je moeder overleed, (…) in het ziekenhuisbed (…) zong ze het voor je, terwijl je in haar armen in slaap viel.’ Mijn vader was even stil. (…) Hij gebaarde naar de espen. ‘Dus eens in de zoveel tijd… ga ik daarnaartoe om aan die avond te denken. ‘
Ik wachtte een paar minuten en vroeg toen: ‘Kun je het me leren?’
Mijn vader knikte langzaam. 

(…) In de jaren die volgden zongen we dat nummer honderden keren samen. (…) Het wat onze manier om mijn moeder te eren en een herinnering met elkaar te delen, zonder erover te hoeven praten. Het was hoe we onze pijn onder ogen kwamen zonder eraan onderdoor te gaan. Danny Boy was het nummer dat me leerde hoeveel muziek voor mensen kan betekenen. Hoe muziek ons van binnenuit heelt. 

  Die avond maakte mijn vader zijn verhaal op de rand van mijn bed af. ‘Jess Weatherly heeft nooit iets aan het nummer verdiend. Ze overleed in 1939 zonder een cent op haar naam, terwijl Fred rijk en beroemd was.' 

Ik kon me niet voorstellen dat iemand dat zou doen en mijn vader zag dat ik me zorgen maakte. 'Muziek leeft langer dan welke mens dan ook,' zei hij. 'En zo hoort het ook. We schrijven muziek om die aan anderen te geven, maar (…) pas wel goed op aan wie je je nummers toevertrouwt.' “

Linken:

• Danny Boy, gezongen door "Peter Hollins"
• Iers Traditionele versie van Danny Boy
• Danny Boy met prachtige Ierse taferelen
• Danny Boy, gezongen door Andy Williams
• Danny Boy, gezongen door Johnny Cash
• Danny Boy, op de dwarsfluit gespeeld door Emma He
• Een andere versie van deze melodie is de prachtige song "You raise me up"
• Vertaling van de tekst in het Nederlands
• Meer uit dit boek: Muziek en Emoties
• Een ander prachtig boek van Charles Martin en zeker (!!) een aanrader  is "Over bergen heen"
• Website van Charles Martin