Castanhas assadas (gepofte kastanjes)

Al zo'n 20 jaar dat ik in Nederland woon, mis ik deze gepofte kastanjes! Niet eens de smaak (dat ook), maar vooral de nostalgie... Dan denk ik aan de keren dat ik in Coimbra naar de Padaria (bakker) Palmeira (tegenwoordig heet het Pastelaria Palmeira, waarbij de gebakjes "pastéis" heten) ging om broodjes te halen. Dat was ook al een avontuur want volgens mij haalden we altijd iets van 40 witte kadetjes (papos secos - binnenkort komt er een blog met het recept: vooralsnog alleen hier) en 40 volkoren broodjes. Dat laatste was kennelijk heel vreemd want het is daar gewoon om alleen volkoren te eten als je ziek was.

Nou, onze buurvrouw vond ons er toch al magertjes uitzien (zelf was ze zo mager als een panlat, maar dat even terzijde), wat ze niet verwonderlijk vond omdat mijn moeder ons zelfs plastic voerde (wij hadden dan weer eens een heerlijke rookworst gekregen vanuit Nederland en die lag dan op te warmen in een pan water als zij weer eens kwam buurten... Ze heeft het er nóg over...hahahaha...).

Afijn. Dat was nogal een wandeling door de Rua Ferreira Borges. In mijn begintijd in Coimbra, reden er nog gewoon auto's doorheen. Nu alleen zo af en toe een trolleybus. 

Rua Ferreira Borges (nu)

Rua Ferreira Borges (vroeger)

De heenweg ging nog wel maar terug was het best vervelend zo met 2 van die grote tassen vol met bolletjes... Genânt om dan langs de bedelaars te lopen. Vooral omdat die broodjes zo heerlijk vers waren. Ik liep dan graag aan de overkant voorbij. Nu zou ik hun graag een broodje gunnen, maar als kind kreeg ik een opdracht die gewoon uitgevoerd moest worden. En die luidde 40 + 40 broodjes. Heel soms brak ik zo'n heerlijk wit bolletje in tweeën en kwam ik dus thuis met 40 + 39,5... Die andere helft zat dan ineens in mijn buik. Al was het met 2 tassen ook best lastig om hapjes te nemen... hahahaha... Ik weet niet meer hoe ik dat toen deed, maar volgens mij kon ik aardig wat in mijn mond duwen... 

Maar dan... ergens onderweg, was die er weer: de kastanjes-man. Een vies mannetje in veel te grote schoenen en zwarte handen duwde een klein wagentje voort. In dat karretje zat brandend houtskool. Als deksel een omgekeerde (gesloten) trechter van metaal. Aan de zijkant van de kar wat stukken krant. En dan die geur van de gepofte kastanjes... Daar ging ik graag voor in de rook lopen... Heerlijk. Af en toe riep hij luidkeels "castanhas assadas!!!!" ... voor zover je dat kon verstaan, want zoveel tanden had hij niet meer en probeer jij maar "assadas" te zeggen zonder tanden... hahahaha...

Zo af en toe mocht ik ook wat kastanjes kopen. Daar kreeg ik dan speciale toestemming voor omdat wij het thuis niet al te breed hadden. Dan bestelde ik bijvoorbeeld 1 zak. Hij maakte dan van een stuk krant een puntzak en vulde met de metalen deksel de zak vol met... mjammie... gepofte en soms al zwartgeblakerde kastanjes... Uiteraard bestelde ik dan voor het hele gezin en wie er die dag dan ook over de vloer zou komen, maar... eh... een deel was al weg voordat ik thuiskwam... hihi... En helemaal stoer: de schilletjes kon je zo op de grond laten vallen. Dat deed iedereen trouwens... Je moest natuurlijk wel zorgen dat je niet alleen de harde buitenschil, maar ook het "harige" schilletje eraf had gehad. Dat is echt niet lekker als je die in je mond krijgt. Niet eens zozeer de smaak, maar vooral dat het taai was en behaard... Nou ja, dan had je een keer echte haren op je tanden... haha...

Met Sint Maarten (daar ook op 11 november😉) was het de traditie om gezellig met wat vrienden kastanjes op de BBQ te poffen en daar een wijntje bij te drinken. Dat was altijd wel heel erg gezellig.

Maar nu... Ik ga namelijk nooit naar Portugal in de herfst (daar wil jij niet zijn als de regen wekenlang met bakken uit de hemel stort!). Dus mis ik ieder jaar de gepofte kastanjes. Mijn moeder deed ze destijds ook nog wel in de oven of zelfs koken, dus had ik jaren terug kastanjes gekocht. Van die vacuum verpakte die in de supermarkt liggen. Jakkes! Daar zit echt een zuur bijsmaakje aan... Dus... nooit meer geprobeerd. Nu opperde Hanneke laatst om het nog een keer te proberen en eens op zoek te gaan naar verse, tamme kastanjes (dat zijn niet die grote mooie ronde die hier in het wild groeien en met de herfst veelvuldig geraapt worden voor als versiering in huis, nee: de tamme zijn platter. Op deze link kun je dat verschil goed zien).

Dus... ik... overal gezocht, bij de Turk, bij de notenkraam op de markt. Niks... Of toch...? Ciska, die altijd trouw op de markt staat met haar heerlijke gebraden kippetjes, zei dat ze er een groenteman mee had zien sjouwen. Nou, gevonden hoor. Wel duur (5€ per kilo) maar dat heb ik er wel voor over. 

Helaas ben ik de link waar ik de bereidingstips op had gevonden ergens kwijtgeraakt, maar ik kan je natuurlijk wel vertellen hoe ik ze heb klaargemaakt, want... ze zijn echt héééérlijk! En het is heel eenvoudig te maken in huis (afgezien van in de oven wat veel langer duurt!). Gewoon een klein braadpannetje pakken (ik deed het eerst in de koekenpan, maar dat gaat erg roken), flink wat zeezout erin (let op: bij fijn zout worden ze tè zout en van zeezout kun je lekker veel in de pan doen), maak de kastanjes ff nat, snij een kruisje in de kastanjes,  en bakken maar: op middelmatig vuur duurt het zo'n 20 a 30 minuten. Je moet ze wel regelmatig omkeren, opschudden. Doe je het in de oven, dan gelst eigenlijk precies hetzelfde: veel zeezout en regelmatig omdraaien. Een tip op internet: zet een schaaltje water ook op het bakblik.

Afijn. Ze mogen best een beetje zwart worden, want dan zijn ze makkelijker te pellen. Maak je ze echter tè zwart, dan worden ze hard en zijn ze niet meer te eten... Dus ik zou zeggen: pak een handjevol en dan gewoon proberen... 

Bom Apetite!!!